در یک اقلیم دو پادشاه نگنجد ...

در یک دل دو معشوق نشاید ...

دل یا جای خداست یا جای دنیا ...

یا باید خدا را فروخت و یا دنیا را ...

داشتن خدا و دنیا شاید محال باشد اما خدا و عشق ...

و شیطان و هوس تنها پادشاهانی هستند که می توانند در یک سرزمین

 فرمانروایی کنند ...

امام صادق (عليه السلام) : 

بسيار دعا كن ; زيرا دعا كليد هر رحمتى است

 و مايه روا شدن هر حاجتى و آنچه نزد خداست جز با دعا به دست نمى آيد. هيچ

 

درى نيست كه بسيار كوبيده شود مگر آن كه بزودى به روى كوبنده باز گردد. 


منبع  :  (البحار : 93 / 295 / 23)

خداوندا بر من ببخشاي و در ديوان عمل لغزشهاي مرا ناديده بگير. تو بهتر از من ميداني که چه کرده ام و چه گفته ام و آنچه را که گذشت روزگار از خاطر و پرده فراموشي پنهانش را که داشته است به حساب من مگذار.

خداوندا همي خواهم اگر تسليم هواي نفس شوم و بار ديگر توبه خويش بشکنم تو همچنان بار ديگر قلم بخشايش بر ناشايستگي هاي من فرو کشي و بار ديگر پوزش مرا بپذيري .

الهي از نويدهاي پنهاني که به شهوت خويش داده ام و بدين نويدها خرسند و آرامش خواسته ام .

.

بيا ره توشه برداريم

قدم در راه بگذاريم

كجا ؟ هر جا كه پيش آيد

بدانجايي كه مي گويند خورشيد غروب ما

زند بر پرده ي شبگيرشان تصوير

بدان دستش گرفته رايتي زربفت و گويد : زود

وزين دستش فتاده مشعلي خاموش و نالد دير

كجا ؟ هر جا كه پيش آيد

به آنجايي كه مي گويند

چوگل روييده شهري روشن از درياي تر دامان

و در آن چشمه هايي هست

كه دايم رويد و رويد گل و برگ بلورين بال شعر از آن

و مي نوشد از آن مردي كه مي گويد

چرا بر خويشتن هموار بايد كرد رنج آبياري كردن باغي

كز آن گل كاغذين رويد ؟

 

 

 

باد نوروز وزيده است به كوه و صحرا

جامه عيد بپوشند ، چه شاه و چه گدا

 

بلبل باغ جنان را نبود راه بدوست      

نازم آن مطرب مجلس كه بود قبله نما

 

صوفي و عارف از اين باديه دور افتادند

جام مي گير زمطرب ، كه روي سوي صفا

 

همه در عيد به صحرا و گلستان بروند  

من سرمست ز ميخانه كنم رو به خدا

 

عيد نوروز مبارك به غني و درويش

يار دلدار ، ز بتخانه دري را بگشا

 

  گر مرا ره به در پير خرابات دهي               

  به سر و جان به سويش راه نوردم نه به پا

 

سالها در صف ارباب عمائم بودم

تا به دلدار رسيدم نكنم باز خطا