روز یازدهم ماه ذیقعده سال 148 هجری در مدینه، در خانه امام موسی بن جعفر(ع) فرزندی چشم به جهان گشود که بعد از پدر، تاریخ ساز صحنه ایمان و علم و امامت شد. او را «علی» نامیدند و در زندگی به «رضا» معروف گشت. مادر گرامی او «نجمه» نام دارد و در خردمندی و ایمان و تقوا، از برجسته ترین بانوان بود. امام رضا در سال 183 هجری، پس از شهادت امام کاظم(ع) در زندان هارون در سی و پنج سالگی بر مسند الهی امامت تکیه زد و عهده دار پیشوایی امت شد. امامت آن گرامی همانند سایر ائمه معصومین(ع) به تعیین و تصریح رسول خدا(ص) و با معرفی پدرش امام کاظم (ع) بود. امام کاظم (ع) پیش از دستگیری و زندان مشخص کرده بود که هشتمین امام راستین و حجت خدا در زمین پس از او کیست تا پیروان و حق جویان در ظلمت نمانند و به کج روی و گمراهی نیفتند.نخل ها قیام کرده اند. رشته کوه های زاگرس برخاسته اند به استقبال. قدم بر فرش بال های ملائک بگذار؛ این جا سرزمین عاشقان آل علی است. بر شانه های بلند خراسان بنشین تا آنان که مصطفی(ص) را ندیده اند، به عصمت چشم هایت ایمان بیاورند؛ تا آنان که مرتضی(ع) را ندیده اند، اوصاف بلندش را در قامت رضا(ع) بنگرند. چشم ها در ایوان طلای تو، مثل گمشده ها به اصل خویش، به روزگار وصل خویش بازمی گردند. سناباد طوس، منزلی شده است تا هر کسی خودش را دوباره بیابد. آدمی، غریب است در این دنیا و تو امام غریبانی؛ آدمی مسافر است و تو کاروان سالارِ مسافران عشق؛ با ما بمان تا از رواق های تو، به دروازه های ملکوت برسیم.